„Oj zapuścił szanowny kolega blog! Oj zapuścił! Przecież tak nie można! Niebywały objaw lenistwa!” To słyszę za każdy razem, kiedy widzę się z panią fotograf. Nic na obronę nie mając poza stwierdzeniem, że kto by tam czytał te wypociny nieporadne. No w końcu umiejętność znalezienia wymówki też jakimś rodzajem sztuki jest, chyba najbliższym dla większości facetów (no i mam „pozamiatane”). Chcąc jednak podreperować swój wizerunek i zadać kłam temu, że jakoby lenistwo było moją drugą, prawdziwą naturą i wyjść naprzeciw tym, którzy jeszcze tu zaglądają i brną przez te szeregi wyrazów, postanowiłem coś skrobnąć tym bardziej, że jest po temu okazja.
A tą okazją jest to, że ostatnio dla poprawienia dość podłego nastroju (u mnie to stan permanentny) siadłem i zacząłem sobie od niechcenia przeglądać rodzinne zdjęcia z psiakami, które były zrobione w czasie majowego pikniku. 
Pomimo niebywałej prowizorki, jaką było urządzenie planu zdjęciowego w plenerze, wyszły jak zwykle znakomicie.
Rozstawienie tła na wolnym powietrzu, przy wiejącym od morza wietrze, wyglądało dość intrygująco i nastręczyło naszej ekipie niemało kłopotów.
Wyglądało też zabawnie, przynajmniej dla mnie, bo od razu nasunęło mi się na myśl, że oto jedną z atrakcji zlotu będą regaty na piasku z cyklu: „Kto dalej poleci trzymając się tła!”
Ja jako chudzielec (wolę określenie: smukły), miałem ogromne szanse na zajęcie jednej z czołowych lokat.
Jednak ludzka pomysłowość i kreatywność bywa nieograniczona i tak oto za pomocą butelek napełnionych wodą oraz kilku koszulkom udało się doraźnie zapanować nad niesforną materią tła i statywami je podtrzymującymi.
Ja jako chętny do nauki fotografii zyskałem kolejną cenną lekcję, (bo pierwszą było jak prawidłowo nosić sprzęt za fotografem, żeby go nie zepsuć!), czyli właśnie sesje plenerowe z użyciem dodatkowego wyposażenia.
No, ale jest! Konstrukcja powstała(i tu kolejna lekcja z dziedziny fotografii) dzielnie utrzymywana w pionie między innymi przeze mnie czekała na pierwszych chętnych do uwiecznienia się ze swoim ukochanym pupilem.
I wiadomo jak to jest!
Początkowo widok plenerowego studia budził pewną nieufność z cyklu:
A czy to nie gryzie?
A czy tu trzeba płacić?
A w ogóle, po co to?
Troszkę czajenia, troszkę podchodów no, ale w końcu sesje ruszyły.
Super! Cudne fotki potwierdzające tezę o podobieństwie właścicieli do ich zwierząt (lub odwrotnie, jak kto woli).
Patrzę i zazdroszczę, bo jak żadną miarą nie jestem podobny do Muchy, ani już tym bardziej do naszego kota. No można by się od biedy dopatrzeć podobieństwa charakterologicznego z Piterem, moim niuńkiem bulterierem, który odwiedził nas ze swoją opiekunką.
Czyli fajny, ale tylko dla wybrańców i tych też potrafi czasami doprowadzić niemalże do palpitacji serca.
Jako żywo: Wypisz wymaluj! I chyba też tylko dlatego kiedyś tam w schronisku udało nam się dogadać i znaleźć wspólną platformę porozumienia, która funkcjonuje bez zarzutu nawet po prawie rocznym nie widzeniu się.
I chociaż tak, jak mówię wszystkie fotki są cudne, to dwie zasługują w mojej ocenie na wyróżnienie.
Pierwsza, to ta z panią Mariolą i jej balonowym pieskiem.
No wiadomo z racji tego, że miała w trakcie pikniku ręce pełne roboty nie mogła przyjechać ze swoją uroczą, acz jak sama mówi (przesadza) lekko niesforną dwójką pupili.
I dlatego też koleżeństwo postanowiło uhonorować ją właśnie taką symboliczną i nie pozbawioną specyficznego humoru fotografią.
A kolejna fotka zasługująca na wyróżnienie, ba na pierwszą nagrodę czy nie wiem na co tam jeszcze, jest fotka starszej, ogromnie sympatycznej pani ze swoim o mało co jamnikiem wabiącym się bodajże Kacper. I to ze względu zarówno na formę, jak i na okoliczności jej powstania.
Impreza dobiega już prawie do końca. Jeszcze jakieś niedobitki krążą po placu, gdy nagle na zaimprowizowany plan wpada niczym tornado energiczna pani ze swoim psem pod pachą.
- To tu są te zdjęcia?! - Pada pytanie i nie czekając na odpowiedź pani sadowi się wraz z Kacprem na „miśku”. Wszystkich to wejście smoka lekko zamurowało, a pani lekko dysząc komenderuje:
- Tak będzie dobrze? - Pytanie retoryczne. - No to można nas fotografować!
Pani Mariola nie zdążyła…………
Nie zdążyła poprosić, żeby broń Boże pani nie oparła się przypadkiem o tło, którego stabilizowanie tyle zdrowia nam zjadło. Zamarła z otwartymi ustami w oczekiwaniu na katastrofę. Zresztą, jak my wszyscy obecni.
Ale nie! Właśnie, że nie!
Przekorna do tej pory i mająca swoje wzloty i upadki, mało trwała konstrukcja nawet nie drgnęła kiedy pies i pani wygodnie rozsiedli się na planie właśnie, że opierając się niczym w swoim domowym starym, wygodnym fotelu.
Tak, więc fotografce nie pozostało nic innego jak tylko nacisnąć spust migawki licząc na to, że nie uwieczni melanżu złożonego z tła, statywów, starszej pani i jej psa.
A ja widzę oczyma wyobraźni tę uroczą parę na co dzień siadającą tak w domu na kanapie przed telewizorem.
Lecą wiadomości. Pani komentuje bieżące wydarzenia, a jej pies chociaż mówić nie umie, to przytakuje jej głową, bo wiadomo: Najukochańsza pańcia ma zawsze rację! I tak sobie żyją spokojnie i szczęśliwie.
Dobra kończę, bo znowu usłyszę, że tekst za długi, że nie chce się tyle czytać. Ale co ja mogę? Już tak mam.
