„Zdobyć K-4, czyli rzecz zupełnie nie o wspinaczce :-).”

Pogubionym, często niezrozumianym, niepokornym wpis ten dedykuję.

O tym, co się wydarzy w naszym życiu, często decyduje przypadek. A może nie.

Może jednak istnieje coś takiego, jak przeznaczenie.

Ja tam nie wiem, chociaż próbowałem odnaleźć na to pytanie odpowiedź, ale ostatecznie mi się nie udało. Pozostały wątpliwości.

Mniejsza z tym.

Nie mały, kawał psa, ale tak naprawdę tylko fizycznie imponujący, bo gdzieś w głębi, to bardzo wrażliwy, zagubiony, pełen rezerwy chłopak. Ktoś tam, kiedyś próbował coś z nim zrobić. Coś tam nawet wychodziło, ale proza życia przerwała ten pozytywny proces.

Znowu został sam i zamknął się w sobie. Był, istniał, ale codziennie po kawałku gdzieś w głębi swojego umysłu i duszy powoli umierał, stając się coraz bardziej obcy dla świata i ludzi.

Widziałem go, słyszałem o nim, ale długo nie czułem się na siłach, żeby spróbować wyciągnąć do niego rękę.

Nie bałem się konfrontacji z jego lękami i niechęcią do kontaktu. Bardziej czułem, że nie w tej chwili, że nie mam tyle pozytywnej energii, którą będę mógł mu przekazać.

Musiałem ją zmagazynować, by pewnego dnia po prostu wyjść mu naprzeciw i spróbować.

Tak się w końcu stało. Bał się, nie chciał, ale ja nie ugiąłem się pod tą presją.

Psia miłość od pierwszego wejrzenia?

A to dobre!

Absolutnie nie! To było tak, jakbym wziął w dłonie nierozbrojony pocisk, który może w każdej chwili eksplodować. Tak było przynajmniej w początkowym okresie. Kosztowało mnie to wiele zdrowia i nerwów. Zresztą jego pewnie też.

Dzisiaj mogę się przyznać, że na początku były momenty, że się bałem. Byłbym idiotą, gdybym temu zaprzeczał. Jest na tyle silny, że gdyby tylko chciał, to mógłby mnie dokumentnie sponiewierać.

Ale tego nie zrobił, chociaż próbował mnie, sprawdzał czy aby na pewno nie uda się mnie przerobić na swoją modłę, co pewnie miałoby nieciekawe konsekwencje.

Zaciskałem zęby i uparcie dążyłem do tego, żeby dotrzeć do tej jego lepszej, skrzętnie ukrytej natury.

Powoli.

Dość powoli uczyliśmy się siebie nawzajem, uzupełniając wiedzę o sobie.

Przeszliśmy całą drogę od samego początku.

Czasem kiedy na niego patrzę to śmieję się, że urodził się po raz drugi. Przynajmniej dla mnie, no i chyba dla siebie.

Zaczynaliśmy od tego, żeby nie uchylał się przed dotykiem, a doszliśmy do tego, że ostatnio zaszalałem spuszczając go ze smyczy na nieogrodzonym terenie podczas spaceru.

No odbiło mi! Stary a głupi!

Przecież mógł wybrać „wolność”.

A jednak gdzieś tam w głębi przeczuwałem, że stanie się, to co się stało. Pomimo, że nie ograniczało go nic, to wrócił do mnie na pierwszy gwizd. Wrócił jakbyśmy byli ze sobą od lat, a przecież tak nie jest.

Może być coś piękniejszego?

Czy wyobrażałem sobie, że kiedyś nadejdzie taki moment? Nigdy!

Chciałem tylko, żeby świetny, mądry psiak nie zwariował do końca. Nic więcej od niego nie oczekiwałem, bo niby jakie miałbym do tego prawo?

Nie oczekiwałem, że będzie dostrzegał mnie z daleka, że będzie się tak obłędnie cieszył na mój widok, że zaufa mi w takim stopniu, że będzie kładł te swoje uszyska po sobie i robił z siebie „kosmitę”.

Czym sobie na to zasłużyłem? Wspólnymi pogaduchami? Spacerami do lasu? Wspólnymi kąpielami w kałużach, bo ogromnym miłośnikiem wody jest? No bo czym?

Ktoś stwierdził, że to wkład pracy przyniósł taką przemianę Kacztery. Odpowiem niepokornie, że to nie praca. Porównam to do aktu twórczego, w którym człowiek musi na powrót powoli, cierpliwie poskładać rozsypaną na okruchy osobowość i to tak, żeby jak najmniej rys na niej pozostało. Nigdy nie traktowałem tego jako pracę, bardziej jako akt zadośćuczynienia wobec istoty zmiażdżonej przez innego człowieka i tak niech pozostanie.

Kacztery ma jeszcze milion problemów do rozwiązania, ale w końcu się z nimi uporamy.

Są tacy, którzy wątpią, że kiedyś trafi do swojego domu, ale ja wtedy odpowiadam, że nic nie dzieje się bez przyczyny i że trzeba wierzyć, że przyjdzie dzień, w którym  duży – mały chłopiec będzie miał okazję zasmakować normalnego, domowego życia. Bo ja pomimo przeżytych lat, które przynoszą przecież oprócz wspaniałych chwil równie wiele, o ile nie więcej goryczy, wciąż gdzieś w głębi duszy zachowuję tę chłopięcą wiarę w to, że będzie dobrze.

Krótko, ale mocno.

Minęliśmy się.

Zresztą nie po raz pierwszy, bo kiedy szedł do domu, to także nie mieliśmy okazji się pożegnać. Taki los.

Ale mimo to, ja wciąż o nim pamiętam, chociaż mam świadomość, że on już od pewnego czasu wiedzie inne lepsze życie. Mimo, że nasze drogi się rozeszły i jakoś nie mamy szczęścia, żeby się spotkać, to przez pewien, krótki okres czasu połączyła nas mocna przyjaźń.

Nie, nie od razu przypadliśmy sobie do gustu, bo kiedy on pojawił się w schronisku wraz z rodzeństwem żyjącym gdzieś na działkach, to zupełnie nie miał ochoty na żadne zaprzyjaźnianie się.

Z całej czwórki rodzeństwa,to chyba on był najbardziej przerażony i bezradny. Potem, oczywiście stworzył sobie swój świat w schroniskowym kojcu, w którym czuł się bezpiecznie i żeby tylko nikt nic od niego nie chciał. A już za żadne skarby nie było mowy o choćby podejściu do człowieka.

Za każdy razem, kiedy przechodziłem koło kojca, w którym „mieszkał” było mi go ogromnie żal, ponieważ ładny z niego był psiak i jego szanse na znalezienie nowego domu byłyby ogromne gdyby nie to, że nie miał od początku swojego życia szczęścia.

                              

                                                                                                

I jeszcze coś… właśnie to coś nieokreślonego, co zawsze mnie przyciąga do takich osobników.

Początkowo prosto nie było.

Nie wiedząc, co go czeka stawiał niesamowity opór.

Podarte rękawy kurtki, lekko sfatygowane ręce. Ale nie odpuściłem, bo czułem, że się uda.

Kiedy już w końcu udało mi się go, powiedzmy uspokoić, kiedy już mogłem go mocno przytulić, kiedy czułem te jego małe, trzepoczące serduszko, to już byłem przekonany, że będzie ok. Uświadomiłem sobie, że właśnie poznałem nowego kumpla.

Ochrzciłem go imieniem Tytus, bo taki on tyci był i zresztą został. A on to imię bardzo szybko sobie przyswoił.

I w sumie teraz sobie przypominam, dlaczego wyciągnąłem do niego rękę. On w pewnym stopniu przypominał mi innego chłopaka, z którym miałem przyjemność spędzić wiele dobrych chwil.

Miał w sobie coś z Watsona, którego przy okazji gorąco pozdrawiam.

Tytus okazał się niesamowitym chłopczykiem. Robił ogromne postępy socjalizacyjne, jakby chciał nadrobić zgubiony, stracony czas.

Chodzenie w szelkach, wychodzenie na spacery, przyjaźń z Myszą i inną dużą kumpelą Fioną, o której może kiedyś przy okazji też opowiem, te ślepia wpatrzone w człowieka, pełne oddania, wierności i przywiązania, ale też ujawniające czasem ten cwaniacki błysk.

Te nasze wspólne włóczęgi, to chodzenie przy nogawce.

Dzisiaj, kiedy czasem nachodzi mnie sentymentalny nastrój, to wracam właśnie do tych fotek, które też pokazuję Wam i wracam wspomnieniami właśnie do tych miłych sercu chwil.

Pamiętam, jaki byłem dumny z niego, że tak pięknie i szybko rozkwita, pamiętam też jak martwiłem się o niego, kiedy pewnego dnia Tytus już mnie nie powitał, bo okazało się, że poszedł do nowego domu. Okazało się, że zupełnie niepotrzebna to była troska, bo trafił w dobre ręce. I chociaż tak rzadko się odzywa, to nic nie szkodzi, bo myśmy zdążyli będąc razem „przegadać” wiele godzin.

I znowu wyszło, pompatycznie, sentymentalnie, lirycznie, ale jak inaczej opisać tą krótką, ale mocną przyjaźń :-).

Cześć …

 

I kiedy już ochotę masz, by na powrót do samolotu wsiąść i wrócić tam, gdzie choć czasem lekko nie było, ale tak jakoś inaczej niż tu. I kiedy osiągasz na powrót poziom irytacji odpowiedni, bo tu jest jak jest i inaczej chyba już nie będzie, to w końcu przekraczasz bramę tego miejsca.

Wracam do schroniska.

Chociaż smutne to miejsce, to ja jednak wracam, bo… nie mam pomysłu na życie?

Bo do kategorii „nieprzystosowanych” się zaliczam?

Nie, raczej nie dlatego.

Wracam, bo wiem, że ktoś tu na mnie czeka.

Może zbyt wiele oczekuję, ale kiedy on tylko spostrzega sobie znajoma sylwetkę, to nagle przestaje biegać wokół kojca. Staje jak wryty, kładzie uszy po sobie i tylko wytrzeszcza te swoje wielkie oczy, jakby nie mógł uwierzyć w to, co widzi. 

Podbiega do siatki ogrodzenia, przywiera z całej siły i zaczyna skamleć, jakby nie był sporej wielkości psem, tylko małym szczenięciem.

Poznał natychmiast, gębę wylizał, wykonał taniec radości mało mnie nie obalając.

Kółko jedno, kolejne i jeszcze raz. Przysiadłem, a on położywszy swoje łapy na moich ramionach cichutko popiskuje jakby czyniąc mi wyrzuty, że go na tak długo zostawiłem.

On wietrzył już zdradę, już powoli przyzwyczajał się do myśli, że oto po raz kolejny dostał „kopa” od człowieka.

Przytula się, na kolana „ładuje” bez pardonu nie mogąc nacieszyć się tym spotkaniem.

Wychodzimy z kojca. Dawno nie był na spacerze i trochę ciągnie. Ale potem powoli się uspokaja i już w miarę fajnie idzie.

Cały dumny.Widać, że zadowolony. I tylko od czasu do czasu popatruje na mnie, jakby chciał powiedzieć: „Popatrz, nic nie zapomniałem z tego co próbowałeś mnie nauczyć. Zobacz, jak się staram, chociaż z tej radości, z tego szczęścia chciałbym wyrwać przed siebie w pełnym pędzie, aż do utraty tchu. Ale tego nie zrobię, bo wiem jak powinien zachowywać się ogarnięty pies.”

No i niech mu będzie, bo chociaż udaję, że nie patrzę na niego (tak z przekory), to czuję, że rozpiera go radość, którą trudno mu okiełznać, ale tak bardzo się stara.

Cud pamięci, cud przywiązania.

To dlatego przekraczam bramę, chociaż ogólnie smutne to miejsce.

Jak wędrowiec spragniony, to tu wbrew logice i rozsądkowi znajduję, to wszystko czego tak często brakuje mi u ludzi.

Wróciłem, żeby znowu móc powiedzieć: Cześć Kacztery, Cześć Fado, Cześć Ula i wielu, wielu innym.